ไทยยังเป็นแค่เพียงผู้ผลิตขั้นปฐมภูมิ

ความตรัสรู้เศรษฐศาสตร์ แยกลำดับชั้นณการผลิตสินค้า ครอบครองไตรขั้นคือว่า 1. การผลิตระยะแรกหรือขั้นแรก (primary production) เสร็จเกิดแห่งหนนำไปใช้ขนมจากเทพนิรมิตโดยตรง ขั้นตอนกำเนิดสะดวกไม่ยุ่งยาก#สลับซับซ้อน ใช้เครื่องอุปกรณ์ไม่ก็วัสดุแห่งการผลิตพ่างตงิดๆ ผลิตภัณฑ์แห่งสมส่วนใหญ่เปล่าสมรรถสนองความต้องการได้ทันที ต้องจับจรแปรสภาพก่อนจึ่งจะสนองความต้องการคว้า ต้นแบบสรรพสิ่งกิจกรรมที่จ้าเป็นการผลิตชั้นแรกหรือว่าขั้นแรกคือว่าการเกษตรบาป เป็นต้นว่า การเพาะเลี้ยง ทำไร่ทำนา ทำไร่ เลี้ยงสัตว์ ประโมง พงพี เป็นต้น ไม่ก็อุตสาหกรรมการโก่นสินแร่ การทำเหมือง “ด้าวพลังพัฒนา” ทั้งหมด ส่วนมากก็อีกต่างหากพึ่ง “สินค้าขั้นแรกไศลมิ” โน่นคือว่า เกิดกสิกรรม ปศุสัตว์ ประโมง ทรัพยากรใต้ดิน (สร้างบ่อแร่) ซึ่งสนนราคามักจะตกต่ำ แดนจึ่งประกอบด้วยเงินรายได้บางตา เพราะด้วยแหลมทองดีฉันบากบั่นสร้างสังคมปันออกชดใช้เศรษฐศาสตร์ทุนนิยมลงมาตั้งแต่ตกทศวรรษก่อน เสียแต่ว่าการผลิตส่วนมาก ก็อีกทั้งเสร็จกำเนิดสินค้าระดับดั้งเดิม ณท้องที่กสิกรรม ไทยประกอบด้วยพลังสามารถเพาะเลี้ยงผลิตผลิตภัณฑ์กสิกรรมแรกคว้ายิ่งหลายอย่าง เช่น อาหาร ข้าวโพด มันสำปะหลัง น้ำยางภารา ปาล์มน้ำมัน เป็นต้น แม้ว่าการพัฒนาอุตสาหกรรมชกต่อยท้องแห้ง เพื่อสร้างมูลค่ากับของซื้อของขายเกษตรปฐมภูมิกลับประกอบด้วยโกร๋งเกร๋ง เหลือแหล่สิบปีแห่งดีฉันยังย่ำอยูกับดักแห่งหน แลกเปลี่ยนของซื้อของขายดั้งเดิมส่งออกต่างประเทศแห่งราคาตกต่ำ ยังจรรโลงอุตสาหกรรมการผลิตชั้นลำดับที่สองที่ใช้วัตถุดิบที่แหลมทองเกิดเองห้ามบางตา 2. การผลิตขั้นลำดับที่สองหรือดีกรีทุติยภูมิ (secondary production) สำเร็จกำเนิดที่จำเป็นต้อง สิงสถิตผลผลิตอื่นมาเป็นวัตถุดิบณการผลิต กรรมวิธีการผลิตมีความยุ่งยาก#สลับซับซ้อนสมบูรณ์ ต้องชดใช้เครื่องอุปกรณ์ ด้วยกันเครื่องมือเครื่องใช้เพื่อจะประกอบกิจการกำเนิดงอกงาม ส่วนมากเสร็จผลิตในด้านอุตสาหกรรม อาทิ การผลิต อาหารกระป๋องต่างๆ การผลิตเหล็กเส้น เหล็กแผ่น การต่อเรือ งานก่อสร้างตึกบ้าน ฯลฯ กิจจานุกิจบางสิ่งจะออกดอกออกผลกำเนิดแห่งสมรรถสนองความต้องการของลูกค้าได้มาขวับ เป็นต้นว่า เคาน์เตอร์ เก้าอี้ ตั่ง อาหารกระป๋อง และการงานบางอย่างจักผลิดอกออกผลเกิดซึ่งจำต้องจับไปเปลี่ยนการผลิตขั้นอื่นก่อนแล้วจึงจักใช้ประโยชน์คว้า อาทิ เหล็กเส้น และเหล็กแผ่น เป็นอาทิ 3. การผลิตขั้นที่สามหรือว่าขั้นตครหายพนมไม่ (tertiary production) สำเร็จกำเนิดณรูปพรรณสัณฐานการให้บริการด้านการติดต่อ การขายส่ง การค้าขายปลีกตัว การประกันภัย การธนาคาร โดยประกอบด้วยวัตถุประสงค์เพื่อที่จะช่วยออกดอกออกผลผลิตขนย้ายจากการผลิตดีกรีที่หนึ่งไปชั้นที่สอง และจรสู่ผู้ซื้อได้ง่าย ว่อง ประกอบด้วยคุณลักษณะ และมีประสิทธิภาพทุเลา เมื่อเข้ากาลเวลาเศรษฐกิจ 4.0 ที่ภาคอุตสาหกรรมเกิดงานปฏิรูปดเทคโนโลยีประการตลอดด้าน จะใช้เทคโนโลยีระดับสูงกันหมด ประเทศไทยย่อมหมดโอกาสที่จะปรับปรุงอุตสาหกรรมพวกนั้น ก็เพราะว่าเปล่าสิทธิ์เจ้าของลิขสิทธิ์เทคโนโลยี จรดจะประกอบด้วยโรงงานเกิดสินค้าไฮเทคขึ้นไปได้มา ก็จักอาจจะเท่า “รับจ้างต่างด้าวเกิด” เพียงนั้น น่าเสียดายลำดับที่หกสิบพรรษาแกลงมา ประเทศประเทศไทยด้วยกันนายทุนประเทศไทยละเลยโอกาสอันควรที่เจริญ “อุตสาหกรรมต่อยฝืดเคืองสินค้างานทุ่ง” แห่งเสร็จกำเนิดระดับที่สอง แยกออกเจริญเก่งกระเป๋าแห้งอยู่ในระดับนำห้าของพื้นแผ่นดิน จึ่งให้โอกาสปันออกด้าวแห่งหนเคยด้อยพัฒนากระทั่งไทย มีโอกาสที่จะไล่ทัน เว้นคงจะแซงเค้าหน้าไทยณปีกนี้คว้าไม่ยาก